کلی حرف نگفته

کارم رو عوض کردم تقریبا،البته هنوز جدی شروع نکردم و جنبه ی آموزشی داره.محیطش از یه 

 سری جهات بهتره.اما قراردادم خیلی قطعی نیست.همه ش در استرس اینم که تمدید نشه.خیلی تخصصی نیست ولی خوب سعی میکنم اطلاعات تخصصی م رو به روز نگه دارم  برای بعدهام.که اگه اینجا کارم نشه خیلی از دنیا عقب نیفتم.ولی خیلی سخته.احساس میکنم کلا باید از اول ای تی میخوندم.هر روزم که یه چیز جدید میاد.

یه خورده احساس ارزشمندی میکنم توی محیط کاری جدیدم.قبلا کلا گردن کج بودم .اینقدر توی محیط کار قبلیم اتفاقای بد افتاده بود برام هنوزم میترسم.از همکارام ، از حرف زدن، از کارم.خلاصه خدا به خیر کنه.

هنوز تو فاز افسردگی هستم

دوبار وسوسه فست فودی شدم ولی شرایط مالی به خوبی تونست مهارش کنه.:-)))))

یه روش حل این مشکل هم اینه که تو خونه درست کنم کمی ارزونتر در میاد ولی خوب وقت و انرژی خودش رو هم میخواد.

آخ احساس میکنم دیگه میانسال حساب میشم که نمیخوام با چیزی بجنگم عقاید افراد رو نقد کنم  یا بحث کنم.

البته احساس میکنم توی محل کارم میتونم کمی شجاعتر باشم.کمی هم امیدوارتر.

اون دوره ی آموزشی هم آروم آروم دارم میرم جلو.بدی این دوره اینطوریه که همه چیزایی که یه خورده بلدی هم توشه ولی چون پول دادی دلت نمیاد بگذری مبادا که نکته ی ندانسته ای از دستت در بره. نسبت به وقتی که خودت رایگان و با منابعی که تو اینترنت پخش و پلا هست یاد بگیری فکر میکنی کند داری میری جلو و خیلی شخصی شده و منطبق بر نیاز تو نیست ولی خوب منسجم تره.

بخش زیادی از اون بحران کرونا رو پشت سر گذاشتم.اصلا نمیفهمم اون چه حال و احوالی بود که من پیدا کرده بودم.