شکستن چارچوب ذهنی

بعضیا میگن رشته ی تحصیلی و شغل شخصیت آدمو نمیسازه از 
 نظر اینکه شخصیت(قابل احترام) نمیاره تا حدودی موافقم از نظر این که شخصیت (به معنای کلی) و نگاه آدمو نمیسازه مخالفم

البته بیشتر برای وقتی هست با جدیت رشته و شغلی رو منطبق با خواسته های فرد انتخاب شده باشه چون اینطوریه که تو چیزی رو انتخاب کردی که مایل بودی یعنی با روحیات خودت سازگار میدونستیش و این رشته/شغل روحیات تو و نگاه تو رو تایید میکنه و شخصیت تو رو یه طورایی نسبت به ویژگی هایی که مستلزم خودش هست رادیکال میکنه که شایر یه جاهایی خودتم تعجب کنی که چرا من تا این حد تو رشته / شغل غرق شدم

حالا این خزعبلات رو برای چی گفتم؟در این دوران مثلا خانه نشینی کدبانوهای فامیل از هنر نمایی های آشپزیشون عکس گرفتن و گذاشتن :

اینم دونات های من

فکر میکنید منی که دیگه شش ماهی میشه دونات نخوردم به چه فکری افتادم؟داشتم به نظریات مریم میرزاخانی فکر میکردم و اون مقاله ای که داشت نظریات مریم میرزاخانی رو با مثال دونات توضیح میداد

تف به این زندگی

خودم از خودم بدم اومد

ملت دونات درس میکنن میخورن لذت میبرن بعد من باید به مسائل دکتری ریاضی فک کنم که ازشون هم سر در نمیارم کامل؟

فردا میرم دونات میخرم

ای خدای کرونا

نه نمیشه

صبر میکنم برم خونه ی فامیلمون میگم برام درس کنه

نه این طوری که نمیشه باز ویروس میگیریم میبریم میاریم

ولش کن

میرم فر میخرم خودم درست میکنم

ای بابا نمیشه که .به خاطر کرونا  وضع و اوضاع شرکت خوب نیس همینطوری هم حقوقامون نصفه نصفه با تاخیر میاد یهو دیدی تا چند ماه خبری از حقوق نشد یا عذرمون رو خواستن بعد من پول بدم بابت فر که خیلی ضروری حساب نمیشه؟

ای خدای کرونا

یه دونات میخواستیما

اصلا همون چیزی که از اول به ذهنم رسید بهتره

همون محاسبات و معادلات ریاضی سطوح دونات مانند

ولی میدونم اخرش میرم دونات بخورم جونم رو هم سر همین موضوع میدم