وقتی روزها را خاص میکنیم ...

چند وقتی ست که روزهای مثل مادر یا روز پدر را در  سکوت رسانه های اجتماعی ام به سر می برم،نه عکسی نه نوشته ای نه واکنشی

مدام تصویر دوستانی که عزیزشان را از دست داده اند جلوی چشمم می اید،روزهای بی مادر مینا و بی تابی هایش

.گلایه ی ف از روزگار بی پدر از اینکه روز پدر  را به که تبریک بگویم؟. یامادرانی که جگر گوشه ای از دست داده بودند

و امسال و پارسال ،روز مادر ،به طور ویژه به یاد مادرانی که مادر نشدند بودم

انهایی در انتظار تپیدن صدای قلب نوزادی در وجودشان روزها را به سر اوردند و هر روز قلب حودشان از صبر و غم همزمان وسیعتر و کوچکتر شد.قلبی وسیعتر آکنده از غمی وسیعتر از ان.

شاید به چشم ما مادر نشدند اما هزاران بار در رویاهاشان هزار ان سال مادری کردند. به نظر من که هر روز انتظارشان ،هزار سال مادری ست.وقتی مادر شدن  را با همه ی وجود خواسته باشی شدیدتر از هر کسی که واقعا مادر است ، مادری.حتی اگر قلبی نزند و نوزادی نیاید و کودکی تو را صدا نزند "مادر"

خلاصه وقتی این روزهای را خاص میکنیم یاد این ادماهای خاص هم باشیم