رودربایستی

درمجموعه ی خوب وبد صفاتم،رک بودن و رودربایستی نداشتن ،(نه لزوما به عنوان یه صفت مثبت)برای اطرافیانم بیشتر شناخته شده است.و نمیدونم چرا باید دقیقا توی یه لحظه ای که باید همچین صفتیم خودشو نشون بده ،چنان محو میشه که از انگار از ازل وجود نداشته.بنده خدایی از اقوام(مثلا میگیم فامیل1) یه جنسی داشت که اوایل ما ترغیبش کردیم بفروشش،بعد ازمدتی که قیمتش اومد پایین و ارزش فروختن نداشت منصرف شد وخودشم متمایل شد که نگهش داره،مدتی بعد از انصراف فامیل1 از فروش،فامیل دیگه ای(مثلا میگیم فامیل2) اومد و دیدش و پسندید و چون قبلا هم سر فروشش با هم صحبت کرده بودن برش داشت که ببرش(جنسش دست ما امانت بود خودش هم رفته بود سفر) گفت باهاش تلفنی صحبت میکنم.خلاصه تلفنی صحبت کردند و فامیل1 هم نه گفته بود" آره "نه گفته بود" نه" فقط گفت  افق نماینده و وکیل من.برداشت اولیه من این بود که شاید خودش تو رودربایستی قرا ر گرفته(چون قبلش گفته بود قطعا خودم میخوامش) 

باقالی

برگشتم و از بین باقالی ها همان شغل سابق  را برداشتم،کارد بزنی خونم درنمی آد با این مواجهه ی دردناک و مستاصل وار  با این  واقعیت  

شال و کلاه برای جنگ

دارم برای یه کار بانکی حاضر میشم.با تمام سلولهای مغزم و قلبم میدونم و حس میکنم دارم برای جنگ آماده میشم.هر چقدر هم حساب کتاب میکنم و برای خودم روضه میخونم آخرش میرسم به همین حس و حال جنگ. اصلا هیچی به هیچی ش هم معلوم نیست که بشه یانشه،منم هنوز نرفتم سراغش شاید دو سه ماه طول بکشه ولی باز از خودم میپرسم مجبوری بری جنگ؟الان میگم نه شاید دو سه ماه دیگه مجبور بشم اون وقت دیگه کار از کار گذشته