شرمنده ولی بُریدم

تا حالا اینقدر درگیر شمردن روزها و انتظار بودم که به آن طرف قضیه نگاه نکرده بودم  

 :به نه ماه یا به قولی چهل هفته خویشتن داری.حالا بماند که میگویند از سه ماه قبلش هم باید إل کنید و بل کنید.باز هم بماند برای ما بخشی از این روزها در بی خبری و خوش خوشانی گذشت.پیش خودم میگویم آنهایی که ازسه ماه قبل شروع میکنند اوضاعشان چطور است ؟حتما خدا کاسه ی صبرشان را دیده وگرنه من که کاسه ی صبرم سرآمده.میگویند بعد که نگاه کنی به نظرت میرسد که خیلی زود گذشته اما من که این طور تصور نمیکنم.هر روزش اینقدر برایم کش آمده که واقعا از همه چیز بریدم حتی سیستم غذایی و برنامه های سلامتی و اینها.احساس کردم حساسیت نشان دادن و زیاد درگیر آنها بودن بیشتر بهم استرس وارد میکند تا ارامش و تسلی خاطر.

خوب چه کنم،نمیدانم شاید آهسته و پیوسته نرفتم یا مصمم نبودم یا هزار تا چیز دیگر.علی الحساب فقط میدانم بریده ام،همین.شاید وقتی دیگر آغازی دیگر.

دوست دارم هر چه زودتر این انتظار به سر بیاد و فندق مان را رویت کنیم.