با عشق،برای عشق

بله بالاخره روز شگفت انگیز اعلام نتایج کنکور هم رسید.بین اقوام هم تعدادی از این نوگلان موجود هستند که من از هیچ کدامشان نه مستقیم نه غیر مستقیم نپرسیدم که چه کردین و چه نکردین.به هر حال از پیر تا میانسال فامیل که سال تا سال احوالات این بندگان خدا را نمیپرسیدند دیروز به طور پیوسته تماس گرفتند و این موجودات را مورد ازمایش و بررسی قرار دادند و از انجا که زیر شکنجه و بازجویی از مفلوکان کنکوری  جوابی نشنیدند به ما متوسل شدند که نمیدونی فلانی چی کار کرده؟!!

خیلی حرفی در این زمینه ندارم که بزنم جز اینکه کمتر سوال جوابشان کنید.بالاخره از روی دلسوزی یا کنجکاوی هم که میپرسید نتیجه ی چندانی برای انها ندارد جواب بدهند.فقط برایشان ارزوی موفقیت کنید اگر خواستند میگویند اگر نه هم ولشان کنید

حرف اصلی من امروز درمورد انتخاب رشته است.راهی که من رفتم شاید برای بعضی ها تجربه ای بشود و راهگشایشان باشد. 

 من عمیقا میدانم که عشق و علاقه به یک رشته ی خاص چطور در عمق وجود دانش اموزها شکل گرفته و سالها ی دبیرستانشان را چطور رویایی کرده.حالا به خاطر چیزی که فکر میکنند از خود رشته میدانند یا به خاطر برداشتی که از شخصیت خودشان دارند.یا این روزها که بازار بیکاری گرم است به خاطر بازار کارش.(حالا شاید یه عده ای بگویند که ما مطلقا به عشق علم میرویم جلو،اما بالخره عمیق نرین عشق ها هم یه طوری به یه دلیلی باید برای بقای خودشان تلاش کنند).واقعیت این است که برای من اینطور شد که بعد از مدتها فهمیدم موقع انتخاب رشته  نه خودم را درست و حسابی شناخته بودم نه واقعیت های رشته ام را.فک میکنید چهار تا صفحه توی اینترنت شما را به سر منزل عشق دیرین تان رسانده و این همان چیزی ست دقیقا برای قامت شما دوخته شده است.

حکایت شناخت خود از حکایت شناخت رشته هم خنده دار تر است.یه وقتهایی ما با یک سری تلقینها و انتظارات بیرونی حتی از خودمان هم درک درستی نداریم.من روزی روزگاری سر کلاس هنر مدرسه نشستن را زجر مسلم میدانستم.اما حالا چند وقتی ست برای تمدد اعصاب یک کتاب رنگ امیزی گرفته ام و از جادوی رنگ ها لذت میبرم.میبینید شناختن خود انقدر ها هم ساده نیست.

ادامه دارد...