تاج نامرئی

حکایت ما و فست فود و نوشابه کماکان در جریان است.مهمان داشتیم و طبیعتا به طور پیوسته نوشابه در یخچال موجود بود.  ترک نوشابه و فست فود با هم از ان تصمیم های یه خورده متهورانه به نظر میرسید ولی در واقع این طور نبود.من برای دلگرمی نوشابه را هم تحریم کردم چون میدونستم که قبلا رکورد پنج ساله دارم و میتوانم،یک بار که ادم احساس کند یکی از وابستگی هایش حتی خیلی کوچک انقدرها هم جدی نیست میتواند همت ترک بزرگترهایش را هم بکند.در این راه گاهی پیدا کردن یک همراه برای طی کردن مسیر یک حس خوب دارد،گاهی هم احساس اینکه من میتوانم به تنهایی به پیش بروم.در دوره ی قبلی ترک  نوشابه یک بار به همراه مادر و اقوام عازم پیاده روی صبح گاهی بودیم وبه همراه کاسه ای آش و که صبح دلچسبمان را کامل کند به همراه نگاری که اون موقع خیلی کوچکتر بود.در راه بازگشت از حکایت روزهای بدون نوشابه مان گفتیم و ایشان هم خیلی تحت تاثیر قرار گرفت و تصمیم به ترک گرفت. اما چه ترکی؟ چه مقاومتی؟که پنج دقیقه بعد جلوی سوپرمارکت شکسته شد.ازش هیچ گلایه ای ندارم،نگار هنوز هم خیلی بزرگ نیست اما روغن از غذاهایش میچکد و چربی خون دارد و کاری به نوشابه خوردن یا نخوردنش ندارم.من ظاهرا با یک ربع قرن هم خیلی پیر نشدم اما کمی سپری کردن عمر در معیت همراه یا ملاقات کننده های میانسالی که به مراتب دوران جوانی شان را سالم تر از من گذرانده اند،مرا حسابی ترسانده است.تا داریم خوش خوشان زندگی میکنیم  به بعضی داشته های خیلی ارزشمندمان حواسمان نیست یه وقتی میاد که دیگه دیر شده.