افق فراموشی

یه مطلب خیلی جالب توی ذهنم بود برای وبلاگ ولی فراموشم شد ولی بذار از حرفای دیگه بگم، 

 محیط کار خیلی آرومه ولی خوب استرس مدت کاری کوتاخ مدت و اینکه اگه نخواستنم باید جمع کنم برم خیلی اذیتم میکنه

آها اوراکا اورکا یادم اومد میخواستم بگم

اون جای قبلی که بودم و آزار و اذیت هایی که شدم

یه عالمه حرف و عصبانیت توی دلم جمع شده بود میخواستم روز آخر برم به مسئول اداری مون بگم ،از اون همه بحث تا پرینت قانون کار که بردم براش ولی هنوز با من بحث میکرد واون همه استرسی که به من داد و حقم رو واقعا ضایع کرد

حالا به خاطر سابقه ی بالای اون و تازه کار بودن من ،نمیتونستم خیلی بحث کنم ولی واقعا قانون کجا بود که از من حمایت کنه؟شاید اگر بیشتر پافشاری میکردم میشد بهش حالی کنم ولی کلا منو از محل کار و کلا کار کردن بیزار کرد

فکر میکنم چقدر تحقیر شدم ، فکر میکردم هیچ جا منو نمیخوان دیگه، ولی من واقعا آدم بیخودی نبودم توانایی های خودمو داشتم .الان که اینجام و احترام دارم ، دوباره دارم خودمو باور میکنم ولی هنوز اون تلخیها یه جورایی منو میترسونه،میگم نکنه همه ش رویا باشه؟

من اون همه حرف رو جمع کردم که روزی که میخوام از اونجا بزنم بیرون بگم و خودمو خالی کنم ولی نشد که بگم

ولی الان حتی با نگفتن اونا خوشحالم،اینقدری که اینجا خوبه،ولی خوب این مدت  مدام تو ذهنم مقایسه میشد شرایط اونجا و اینجا، میخواستم بنویسمش ولی کارم زیاد بود.

از سختی هایی که اونجا کشیدم هم برای خودم پله ترقی درست کردم ولی ظلمی که فندق شد رو نمیتونم ببخشم نمیوونم فراموشش کنم نمیتونم جبرانش کنم.

اما همه ش گذشته اون طرف هم از اونجا بازنشسته شد .شاید هم هیچ وقت نفهمه چقدر ازش کینه دارم ولی من حالا آرومم چون به جای خوبی رسیدم.