افق های بهبود

بیاین  یه کم از افق های دست نایافته ی بهبود بگیم .عرضم خدمتتون که اون اپلیکیشن و آموزش زبان

 کلا رفت کنار.نه اینکه کلا رفته باشه کنار.هر روز یه نوتیفیکیشنی میده و یه کلمه ی جدید میگه ولی خوب این کلمه ها نمیره تو مغز من.چون اصلا به یادگیری روی گوشی عادت ندارم.باید حتما بنویسم.احساس میکنم چند سال دیگه فندق بهم بگه تو چسبیدی به دوره ی دایناسورها.نسل جدید فک کنم خیلی راحت از کاغذ و قلم چشم پوشی کنن.مخصوصا اونایی که مجازی کلی از راه رو رفتن و مجازی آموزش دیدن.

یه چیزی در مورد فندق اومد تو ذهنم که واقعا برای تربیت اینا باید هر چی باور و قالب ذهنی دارم بشکنم چون نسل واقعا متفاوتی هستن با ما.حالا من خودم پیش خودم فکر میکردم چقدر اوپن مایند و باز و آزاد میتونم بچه مو بپذیرم.تربیت اصلا اونطوری نیست که فکر کنی اینا یه شیشه ای هستن تو روشون حکاکی میکنی و طرح و قلم میزنی.(یادم هست یه بار از کاربردای لیزر روی پوسته ی تخم مرغ نمونه دیدم بعد پیش خودم فکر کردم چرا اینا رو پوسته ی تخم مرغ کار کردن ؟الان به نظر خودم غیر از نشون دادن هنر ظریف روی پوسته ی شکننده شاید به خاطر پس زمینه ای که عید پاک داشتن بوده -استدلال رو حال کردین؟-:-) ) خلاصه اینا خودشون ذاتا یه طوری بدنیا میان حتی شاید شیشه نباشن سنگ باشن شاید ماسه باشن که نفوذ پذیری شون در برابر حرف و تربیت تو فرق میکنه و همینطوری پایداریش.خلاصه اینکه نسل به نسل باهوش تر و اگاه تر میشیم و زودتر بزرگ میشیم و طبیعتا پذیرش جلوی حرف بزرگتر هایی که تو سن کمتر از نظر عقلی بهشون رسیدیم کمتر میشه.این حرفا در مورد نسل بعد و نسل بعد تر هم صادقه.البته فکر کنم بعد از اینا دیگه نسلی نیاد

چون از بس خودخواه هستن و منفعت راحتی خودشونو میبینن فک نکنم تن به  ازدواج یا حتی رابطه ی دیگه ای بدن چه رسد به خواستن فرزند.

داشکم از فاز دایناسوری خودم میگفتم که بی قلم و کاغذ نمیتونستم زبان یاد بگیرم.فعلا فقط پادکست انگلیسی گوش میدم.البته اونم بیشتر از اینکه جنبه ی یادگیری زبان داشته باشه واسه اینه که تمرکزم بره رو پادکست و کمتر فکر و خیال الکی کنم.