آن روزها

قسمتی از متن همون نوشته ی قبلی ست به علاوه ی حرفای خودم.کسی جای من حرفامو گفته بود.منم خیلی دوست دارم بنویسم ازش تا 

 سبک شم ولی وقتی برای غصه خوردن هم برای خودم نذاشتم.

"پنج روز ، او از ساعت هشت و نیم صبح از خانه میرفت و ساعت شش نیل را مهد کودک برمی داشت و به خانه برمی گشت.سودا فقط دو ساعت را با پسرش میگذراند.ابتدا او را حمام می کرد و بعد شیرش می داد و او را در گهواره اش می خواباند. او همیشه از اینکه  چنین وقت کمی برای توجه و رسیدگی به نیل دارد ،ناراحت بود اما به خودش یاد آوری میکرد که حالا نیل کوچکتر از آن است که به این دلیل از سودا ناراحت شود.(آیا واقعا نمیفهمند؟ روزهایی که فندق پشت سرم گریه میکرد و من در رو روی گریه ش می بستم و میرفتم یادم میاد و اشکهام بند نمیاد ،هنوز برام عادی نشده.هنوز داغش سرد نشده.روزهایی که از سر کار با گریه برمی گشتم و اشکهامو توی کوچه پاک میکردم و میآمدم داخل خانه)
صورت نیل با دیدن سودا چنان شاد میشد و به آغوشش میپرید که انگار سودا جالبترین موجود زمین است.(چقدر هر دو خوشحال میشدیم .هم من ،هم فندق.توی بغلم تا جایی که میشد به خودم میچسبوندمش.اگر هر روز هر ساعت پیش هم می بودیم از هم خسته میشدیم؟نه.مطمئنم که نه.عاشقانه هایی که میشد از لحظه لحظه های با هم بودنمون نوشت.چرا اون روزا گذشت.)
آن موقع پر زحمت ترین و البته خوشایند ترین دوران زندگی سودا بود."

باورم نمیشه میشه برنگردم دوباره تو اون شرایط؟

دوباره یعنی میخوام برم سر کار؟

یعنی چی میشد که میتونستم یه خورده رو شرایط یکی دو سال دیگه م حساب کنم بعد اون وقت برم سر کار.

احساس میکنم انصاف نیست.

پی نوشت:

از کتاب زمین ناآشنا دثر جومپا لاهیری