اندر احوالات ما و اینستا

تو این روزگاری که نصف عکس و استوری هامون کافه و رستوران و فست فودای خوشمزه ایه که  

 رفتیم

ته ذهنم دوره ی مدرسه م رژه میره که مثلا عرف نبود میوه ی خیلی خارجی طور یا گرون زنگ مدرسه بیاریم اصلا زشت بود یه جیزای اینطوری رو تو جمع بخوریم. یواشکی قایمکی با خجالت با یه بدبختی خورده میشدن.

حالا تو اینستا اینطوری هست وضع و اوضاع مال تغییر دهه هاس؟ وضع همه خیلی خوب شده الان؟  ،همه دستشون به همه چی نمیرسه ولی عکسای اینستا به همه میرسه

فکر کنم گاها به چشم بقیه یه   دایناسور متعصب قرون ماقبل بیگ بنگ میام.وقتی میگم اینستا ندارم

ولی واقعیتش اینه که به نظرم اینستا یه ایده ی بزرگ تجاریه

احساس  میکنم به اندازه ی کافی از دنیا و تولید و جنس و کالا و خوردنی و اشربه و مشربه برام‌ایجاد کمبود و نیازش جاهای دیگه انجام میشه که دیگه اینستا نباشم

خوبه خوشی هامون و share کنیم ومنظورم این نیست که همه ش بدیختیمونو بکنیم تو چشم هم دیگه.ولی مراقب باشیم این share کردن به معنی شریک کردن بقیه تو شادی هامون نیست.

مراقب هم باشیم

مراقب قلبای همدیگه باشیم.

بعضی وقتا لازم نیس کار خاصی کنیم خرج خاصی بکنیم تا همدیگه روخوشحال کنیم

فقط بعضی کارا رو نکنیم

فخر فروشی نکنیم

تجملاتی نشیم

تجملاتی شدن و ترند نکنیم ،

اخلاق گرایی چیز شاخ ودوم داری نیست