شور جوونی ، تجربه ی پیری

هر چقدر هم بگین ادم دلش باید جوون باشه و سن فقط یه عدده ،هی مثال نقص بیارین که فلانی تو شصت
 سالگی مثل بیست ساله ها میگه و میخنده

اما واقعیت عمومیش اینه که سن و سال مهمه شور و اشتیاقی که برای کارات داری تو چهل سالگی نداری. اون کله ی خرابی که تو جوونی داری  ، میخوای دنیا رو عوض کنی ،چیزایی تو ذات ادما، تو ذات طبیعت و دنیا  که همیشه بوده تو میخوای با یه روحیه صاف و ساده و انرژی جوونی باهاشون مبارزه کنی ،بهترشون کنی ،بعد رفته رفته میبینی نمیتونی و تصمیم میگیری یه ادم عادی باشی و بذاری بعدا کسای دیگه ای دنیا رو تغییر بدن.کم کم تجربه میکنی پخته میشی پیر میشی اونم مزایای خودشو داره

دیگه نمیخواد با همه چیز کلنجار بری، همه رو قانع کنی، با همه بحث کنی، استدلال ،استنتاج،استنطاق حتی استنکاف تعطیل میشه

اینم خوبه اونم خوبه شور جوونی خوبه ، تجربه و ارامش پیری هم خوبه

دو تاش با هم نمیشه فقط یه حاهایی میشه تعدیلشون کرد

مثلا اگه جوونی شور داری به حرفا و تجربیات بقیه گوش بدی یه طورایی انگار هر دوتاشو داری

البته تو پیری کارت سختتره ولی میتونی ورزش کنی یه کاری کنی که روحیه تو تازه نکه داریکه  یه خورده بهت روحیه و شور و شوق بده

قدر جوونی رو بدونید

کار کنید تجربه کنید

یاد بگیرید