کوههای بلند

فیلم "اورست" رو دیدین؟داستان صعود دو گروه کوهنوردی به قله ی اورست هست. 

من جریان فیلم رو تعریف نمیکنم که اگر خواستین ببینیدش داستان لو نرفته باشد.

حرفم کلا درباره ی فلسفه ی صعود است.اینکه یک قله ای وجود دارد که بلندترین قله ی دنیاست و اینقدر ارتفاعش زیاد است که اکسیژن کافی برای  نفس کشیدن وجود ندارد آیا دلیل کافی ست که ادم کوله پشتی اش را ببندد و برود انجا که بگوید من آمدم؟چرا؟ قبل ترها که از هر چهار نفر ،یکی در راه فتح این ترکیب سنگ و یخ جانش را از دست میداد.من که درک نمیکنم چرا باید ارزش جان ادم را داشته باشد.حالا باز این بماند.من با قسمت پرغصه اش سخت تر کنار می ایم.

به نظرم قسمت پرغصه ی ماجرا وقتی ست که در قالب تیم های کوهنوردی میروند و ان بالاها یکی کم بیاره ،یا اکسیژنش تمام شود و تو به عنوان همراه و هم گروهی ات ببینی اش ،اما کاری نتوانی برایش انجام بدهی،حتی نتوانی کنارش بمانی،حتی جسدش را بیاوری،خیلی سخت است.