افق فرار

دوست دارم یه جاده ی بی پایان روبروم باشه و من فقط بدوم و بدوم و بدوم.شاید استرس هام تو این دویدن از بین نره

آن روزها

قسمتی از متن همون نوشته ی قبلی ست به علاوه ی حرفای خودم.کسی جای من حرفامو گفته بود.منم خیلی دوست دارم بنویسم ازش تا 

جانا سخن از زبان ما میگویی

"پنج روز ، او از ساعت هشت و نیم صبح از خانه میرفت و ساعت شش 

کابوس

چند شب پیش خواب دیدم مدیر یکی از واحدا زنگ زد خانم شما برای جا به جایی

افزایش مهارتهای شغلی!

به ابن نتیجه رسیدم تا دستم تو کار نباشه دوره های مربوط به شغل و اینا حرفای   بیخودی