از دست رفته ها

دیروز مرخصی رفته بودم و دوان دوان دنبال کارهای اداری و درمانی و اینها  

 داشتم خیابان ها را بالا پایین میکردم ،همینطوری از کنار یه پارکی رد شدم که کلی پدر سر سفید نشسته بودند و به افق خیره شده بودن 

افق بهبود سال ٩٧ به ٩٨

دارم تو ذهنم خیلی کلی امسالم رو مرور میکنم ،به اسم و هدف وبلاگم فکر میکنم و اینکه چقدر جلو رفتم

نه راه پس نه راه پیش

احساس میکنم توی باتلاقم 

بستری از گلهای سرخ

زندگی م روی یه دور تندی افتاده که کلا شده ام دونده ی دوی سرعت.غیر از سر کار رفتنم و نی نی کلا وقتمون رو اشغال کرده 

بچه یا کار

اوضاع کار و زندگی در این جای دور دور که خیلی به هم میپیچد (که زیاد هم پیش می اید)میگویم کجا گیر کردم من که حاضر بودم تا این شهر دور بیایم برنامه ریزی اش را هم کرده بودم سختی هایش را هم گفته بودم  چی شد که اوضاع این همه به هم پیچید ؟