آرزوهای خطرناک

زمان به کندی جلو میره و بیکاری باعث میشه هزاران فکر و خیال عجیب غریب سراغم بیاد که گاهی منتهی میشه به  

 آرزوهای عجیب و غریب.

فرقی نمیکند کجا ،هر از گاهی که بیرون قدم میزنم ،فقط بچه ها را میبینم به خصوص کوچولوتر هایشان،جاهایی که فرصت میشود خیلی کوچول تر هایشان (در حد چند ماهه)را ببینم که دیگه بدتر.افسردگی پیش از زایمان (همچین چیزی داریم ؟!)میگیرم ! احساس میکنم چند قرن دیگر باید منتظر باشم ؟چرا نی نی ما زودتر نمی آد؟ مینشینم به فکر و خیال که بیاید من چطوری از پسش برمی آیم؟بعنی میتوانم؟من که حوصله ی رسیدگی به زندگی دو نفره بالغ را ندارم، و هر روز در مرز حال خوب یا بد روی تیغ راه میروم ،برای این فرشته ی کوچولو چطور مادری خواهم بود؟چطور خوشحالش کنم؟چطوری خوب تربیتش کنم؟چرا زودتر نمی آید که من مامان واقعی باشم ،من که بهش امید بسته ام که شاید این کاری ست که من قرار است در آن موفق باشم،(هر چند نمیخواهم فندقم بشود باغچه ی آرزوهای من)این شغل و حال خوبی ست که من دنبالش میگشتم.پس چرا نمی آید؟زودتر بیاید که من منتظرم خودم را در این افق امتحان کنم.اصلا امتحان هیچی،بیاید فقط همین،بیاید که دلگرمم کند ،وجود بالفعل داشته باشد،صدای نفس هایش را بشنوم،دستهایش را مستقیم لمس کنم نه اینکه بین چند لایه سلول و مایع حسش کنم و از مانیتور بی احساس به شکل نقاط سیاه و سفید ببینمش.

بعد که میخواهم دعا میکنم که زودتر بیاید ،میگویم خوب است هفت ماهه بیاید؟بعد مشکل به هم بزند و غصه بخوری بابت این خواسته ات؟به اینجا که میرسد سکوت میکنم ،آرزویم راقورت میدهم ،میروم توی همان فاز افسردگی پیش از زایمان،میگویم کاش زمان مرا به چیزی مشغول کند تا ٩ ماهش کامل به سر آید.فعلا دلم را به نگاه دورادور به کوچولوهای مردم راضی نگه میدارم.

گاهی پیش خودم میگویم  چه خوب که یک مدتش با بی خبری سپری شد!