مهمانی سلطنتی

این هفته ای که گذشت چند جا مهمونی دعوت بودیم.می تونم راحت یه کتاب مصور از سیر تحولات مهمانی ها در یک دهه ی اخیر چاپ کنم.کار خاصی نداره فقط کافیه ارشیو عکسهای گوشیمو چاپ کنم تا هر تصویر به جای هزار کلمه حرف بزنه.فعلا از همه ی مهمونی این هفته یکی ش خیلی توی دلم قلمبه شده و احتیاج به بسط داره:

 یه مهمونی که تولد شاهزاده خانمی بود که دو سال هست پا به عرصه ی هستی گذاشتن.ما ایشون رو بانو کاملیا صدا می کنیم هرچند که همین بانو  تا همین چند وقت پیش خودش رو  "کا" صدا میزد ولی الان دیگه به خودش میگه :کاملیا جون یادم هست که چقدر منتظر دیدنش بودم.بچه ها خیلی دوست داشتنی هستن هرچقدر هم که ما بزرگترها برای غیردوست داشتنی شدنشان ناخواسته تلاش کنیم.بله ما بی صبرانه منتظردیدن یک فرشته ی کوچولو بودیم که  تازه بدنیا امده بود.بچه ها که دیدنشان ادم را یاد اسمان می اندازد :بچه هایی که هنوز ما بزرگشان نکرده ایم و خودخواهی یادشان ندادیم .فرشته هایی که هنوز موفق نشده ایم یادشان بدهیم چطور چهار دست و پا توی تعلقات مادی میخ شوند و برای بیشتر داشتن حریص شوند.هنوز فرصت نکرده ایم مثل خودمان بالهای کوچکشان را بچینیم و قلبشان و فکرشان را اینقدر کوچک کنیم که فقط فقط برای یک نفر جا داشته باشد:خودمان/خودشان.یادم هست که بی صبرانه منتظرش بودم اما قبل از اینکه فرصت کنم ببینمش اخبار و عکسها و امار خریدهای سیسمونی اش مثل اب یخ روی سرم ریخته شد.بانو کاملیا یک بچه ی "خواسته" است در واقع خیلی خیلی خیلی "خواسته"است از اینها که ماهها قبل از به وجود آمدنشان در مورد هزار چیز ریز و درشتشان برنامه ریزی شده و پول کنار گذاشته شده و فقط منتظر تعیین جنسیتش مانده اند تا یک اتاق را برایشان مثل پشت صحنه ی یک شوی طراحان مطرح دنیا پر از لباس و  وسیله کنند فقط منتظر تک مانکن این شو هستند تا بیاید و  روی این صحنه خودنمایی کند بدرخشد طوری که همه ی نگاه ها به او خیره شود و طبیعتا عکاس و کادر مجرب و متخصصی از اتلیه ویژه ی کودکان حضور دارند تا تک تک این ها را ثبت کنند.من واقعا  برای دیدن فرشته ی  زمینی شده دیر رسیدم.وقتی رسیدم که کمی اوضاع پیچیده شده بود و بانوکاملیا اینقدر "خواسته " شده بود که برای ارتباط با ایشان باید از دور با چشمهای  منتظر نگاهشان میکردیم.ایشان نباید بوسیده یا بغل میشد.باید خیلی صبر میکردیم تا مثل سفرای کشورهای خارجی که میمانند تا استوارنامه شان تایید شود ،تایید شویم برای فقط یک قدم نزدیکتر. من مادر نیستم اما به نظرم قبلا بچه ها اینقدر پیچیده نبودند.راحت همراهشان میخندیدم. راحت با هم بازی میکردیم چون واقعا بچه بودند نه روح و خواسته های ما بزرگترها در قالب کودکان."کا" را واقعا دوست دارم هر وقت پدر و مادرش را میبینم اول از احوالت او می پرسم وقتی می ایند و کا همراهشان نیست حالم گرفته میشود اما اینقدر بزرگش کرده اند که با او راحت نیستم هر وقت می بینمش شکل یک علامت سوال میشوم که من باید در چه کلاس رفتاری با ایشان برخورد کنم؟سفیر و رییس جمهور که نه سفیر و ملکه ی یک سرزمین.ملکه ای با رفتار سلطنتی در کاخ سلطنتی ساخته ی پدر و مادرش.فرمانروایی و کامروایی مطلق.

تولدش بود و من با همه ی وجودم میدانستم که چرا نمیخواهم بروم.کاش شجاعتش را داشتم و واقعا میگفتم که چرا نمیخواهم بروم و چقدر مخالف همه ی این مدل کارهای تازه باب شده هستم.میخواستم بگویم کاش میشد کا مهمان من بود ("کا"ی کودک نه "کا" ی بزرگسال)تا با هم به جای جمع شدن دور کیک می رفتیم توی پارک با تمام توان می دویدیم و همه جای روی چمنها غلط می خوردیم و نگران لباس صد هزارتومانی و کلاه ویژه ی تم تولد نبودیم.کاش می رفتیم توی کابینت ظرفها را می ریختیم بیرون و از سر و صدایشان ذوق می کردیم و توی فکرشکل چیدمان  کاپ پفیلاهای هم طرح کیک نبودیم.میرفتیم توی خاکها دنبال کرم خاکی می گشتیم مورچه ها را دنبال می کردیم به  درختها و میوه ها وپرنده ها و حیوانات و نقاشی و رنگ آمیزی خدا روی زمین فقط نگاه می کردیم و لذت می بردیم و بی خیال آموزش رنگ و حیوانات  از کتابهای هوش بچه ها می شدیم."کا" ی خیلی دوست داشنتی من ،کاش میشد محکم و بی دغدغه بغلت می کردم و وقتی ارام به چشمهایت نگاه می کردم به جای انعکاس عکسهای آتلیه ات و این تمرکز خیلی محض روی خودت هیچ چیز نبود جز آسمان که خیلی وقت نیست از ان فرود آمده ای.کاش میشد مثل روز اول بالهایت بود و تو را اینقدر بزرگ نکرده بودند که نشود دست هایت را گرفت و با تو پرواز کرد،نشود با تو بچگی کرد.

نمی گویم فرمانروایی ات را قطع کنی فقط  می شود فرمانرواییت را مثل شازده کوچولو ادامه دهی نه مثل ملکه ی انگلستان؟